30 eylül perşembe sabahı erken saatlerde yeğenim Berke Türkaydın’ı Budapeşte’ye yolcu ettim. 
Eskrim Avrupa Circuit için puan toplamaya gitti arkadaşlarıyla birlikte. Güvenlikten geçerken sordular, neredeyse boyuna yakın çantasındaki donanımların ne olduğunu. Eskrim dalında müsabakalara katılmak üzere Macaristan’a gideceğini söyleyince, görevli memurun iç acıtıcı yorumu geldi ” ya tabii bize göre en önemli spor futbol, bunu bilmeyiz” ve gülerek sordu “ee rakiplerini seçiyor musun, mesela bir Yunanlı çıksa ne yaparsın?” Berkeciğim kibarca “fark etmiyor hepimiz sporcuyuz” diyerek yürünmeye devam etti. Hem üzüldüm, hem kızdım, sonra da gülmeye başladım. Kabahati yoktu ki o adamcağızın, spordan sorumlu bakanlık yetkilileri bireysel şampiyonlukları uzun zamandır görmezden geliyor. Varsa yoksa futbolcular.
En yeni örnek erkekler dünya sıralamasında ilk 100’e giren Türk tenisçi Marsel İlhan, gazetelerde ikişer satırla geçiştiriliverdi başarısı. aynı şekilde başarısıyla ilk sıralara yükselebilecek onlarca gencimiz maddi destek bulamadığı için ya başka ülke adına yarışıyor ya da pes edip hayatına devam ediyor.
Berke’nin arkadaşları da onun gibi bireysel desteklerle yarışıyorlar, hemen hepsinin çantalarında ders kitapları da var. Hem derslerinde, hem de eskrimde başarılılar. Pırıl pırıl gençleri destekleyebilecek yüce yürekler bir yerlerdeler. Belki duyarlar onların başarılarını ve tutarlar ellerinden, daha zorlu platformlarda da yol alabilmeleri için.
One Comment