2 comments 
Bir gün; bu memleketin yanağına öpücük, başucuna bir not bırakıp gideceğim. “Öyle güzel uyuyordun ki uyandırmaya kıyamadım”.
Aziz Nesin
Tam vaktinde bu cümleyi hatırlatan, sevgili dostum Rengin Serdaroğlu’na teşekkür ederim.
Güncelleme: Bu harika görseli benimle paylaşan zarif hanımefendi, değerli dost Ayhan Bayırcıklı’ya teşekkür ederim.
2 comments 
Ne güzel başlayan bir gündü aslında 2 temmuz 1993. Kuşadası’nda Yeni Asır Gazetesi’nin konuğuyduk bir grup reklamcı dostla. Koyları gezdik tekneyle, akşam da Efes Antik Tiyatro’da Sting’i izlemeye gittik. Neredeyse gözgöze denecek mesafeden izlemiştik o müthiş adamı.
Konser bitip de çıktığımızda, gazetedekilerden geldi acı haber. Sivas’ta Madımak Oteli’ni içindekilerle yakmıştı gözü dönmüş caniler. Aziz Nesin linç edilmekten zor kurtulmuştu.
Bulunduğum yere çöküverdiğimi hatırlıyorum. İnsanların diri diri yakıldığını duymak acıydı da, nedenini duymak daha da acıydı. Allah adına can almak nasıl bir anlayıştır hiç aklım almıyor, almayacak da. Aradan geçen bunca yılda türlü şaklabanlıklara şahit olduk, kebap lokantası bile yaptılar o mekanı da, içlerine sindiremediler bir türlü, onlarca can’ın kül olduğu yeri müzeleştirmeyi. Gavur deyip burun bükülen Almanlar bile, Türklerin yakıldığı evi müzeleştirdi. Biz kendi can’larımıza yakıştıramadık o binaya müze adını vermeyi. Ozanlar, düşünürler, ekmek parası derdindeki çalışanlar can verdi orada.
Ölümlere sebebiyet verenleri, onlara göz yumanları, delilleri karartanları; adına cinayet işledikleri Tanrı’ya havale ediyorum.
Canlarını yitirenleri rahmetle anıyorum, huzurla uyusunlar.