Şiirlerini okumaktan, yetmişlerin sonlarında Bebek’te gündüzleri kafe akşamları bar olan yerinde vakit geçirmekten büyük keyif aldığım Özdemir Asaf’ın ölüm yıldönümüymüş. Başka bir yere benzemezdi Asaf’ın Yeri; edebiyat, müzik, resimle iç içeydim, çok doğaldı herşey orada, sanki aile fertlerinden birinin oturma odasındaymış gibi hissederdim. Duvarlarında tablolar, fotograflar, şiirler vardı bu yerin. Masalarında dizeler, mesajlar kazılıydı. Raflara dizilmiş kitaplar, plaklar ve gramafonu da hatırlıyorum. Şimdilerde butik, daha önce de baklavacı olan bu yer keşke korunabilseydi.
2005 yılında epostayla sevdiğim bir şiirini paylaştığım değerli dostum Rengin Serdaroğlu; o yıllarda okul çıkışında uğramayı sevdiğini ve aşağıda okuyacağınız meşhur dizeleri Asaf’ın kafenin masalarından birinin üzerine sandalye koyup tepeye yazıverdiği günü anlatmıştı, bana da ustaya neden hayran olduğumu bir kez daha hatırlatmıştı.
Her gülüş bir yanaşımdır, bir öbür kişiye…
Döndürür birden, iki kişiyi bir kişiye..
Anılarından kale yapıp sığınsa bile,
yetmez yalnız başına bir ömür bir kişiye..