:::: MENU ::::
Browsing posts in: Hayata dair paylaşımlar
Tem 26, 2010    |      1 comment

Didemime, Çiğdemime

2003 yılının sıcak bir yaz günü akşamüstü saatleriydi, Didem’i tanıdığımda.
Gülüşü, gözlerinde başlayan ve bütün yüzüne yayılan insanlardan diye düşündüm, elimi sıktığında da, kendine güvenini ve hayata sağlam bağlanışını hissettim. Serbest zamanlı olarak bir projeye destek vermek üzere gittiğim, sevgili Mukaddes Akça’nın sahibi olduğu Mozaik Reklam Ajansı’nda 6 ay birlikte çalıştık. Hem çok eğlendik, hem de sağlam bir dostluğun temellerini attık.
Dostları, arkadaşları Didem için hep ön plandadır, kim “aman” dese en kısa sürede derdine çözüm bulmak için kolları sıvayıverir. Evi hepimiz için çölde vaha gibidir. Sevgili eşi Alihan ile konuklarına en özenli ikramın yanında, sevgilerini de sunarlar.
Atadan dededen gelen örf ve adetlere, yaşanmışlıklara, doğal hayata, çevreye saygılıdır. Herkesi bilgilendirip, yönlendirmeye çalışır çevre duyarlığı konusunda.
Geçirdiği onca zorlu hastalıktan sonra yeniden doğmuş gibi yaşamayı bilen, içindeki olağanüstü sevgiyi, iyiliği ve enerjiyi coşkuyla paylaşan, taklit yeteneğiyle bizleri kırıp geçiren Didem’den çok şey öğrendim ben, en önemlisi de enseyi karartmadan, kuyruğu dik tutmayı tabii. Kişisel gelişim adına 2006 dan beri attığım her adım, onun rehberliği sayesinde oldu.
Ankara Üniversitesi Halkla İlişkiler ve Tanıtım Bölümü mezunu olan Didem’im; kalemi gerçekten kuvvatli bir yazardır. Titizlikle araştırır, inceler, hem yazarken hem de konuşurken, düzgün türkçe kullanmaya da ayrıca özen gösterir. Sistemli çalışması nedeniyle sanırım, çalıştığı şirketlerde en zor işler ona verirlir hep 🙂
Emir’in müzik kariyerindeki kilometre taşlarından biridir Didem, ona sürekli “sanatçı” diyerek destek veren, hep moral olan, her başımız sıkıştığında çözüm için yanımızda beliren gönül insanıdır.
Canım Çiğdemim ( ben ona arada böyle seslenirim, harf hatası yok)
İyi ki doğmuşsun ve iyi ki tanımışım seni. Yaşayacağın her yeni gün diğerlerinden daha huzurlu, daha sağlıklı ve daha bereketli olsun.
Doğum günün kutlu olsun Didem Özbahçeci Sönmez .

Tem 1, 2010    |       2 comments

2 Temmuz 1993 #unutMADIMAKlımda

Ne güzel başlayan bir gündü aslında 2 temmuz 1993. Kuşadası’nda Yeni Asır Gazetesi’nin konuğuyduk bir grup reklamcı dostla. Koyları gezdik tekneyle, akşam da Efes Antik Tiyatro’da  Sting’i izlemeye gittik. Neredeyse gözgöze denecek mesafeden izlemiştik o müthiş adamı.

Konser bitip de çıktığımızda, gazetedekilerden geldi acı haber. Sivas’ta Madımak Oteli’ni içindekilerle yakmıştı gözü dönmüş caniler. Aziz Nesin linç edilmekten zor kurtulmuştu.
Bulunduğum yere çöküverdiğimi hatırlıyorum. İnsanların diri diri yakıldığını duymak acıydı da, nedenini duymak daha da acıydı. Allah adına can almak nasıl bir anlayıştır hiç aklım almıyor, almayacak da. Aradan geçen bunca yılda türlü şaklabanlıklara şahit olduk, kebap lokantası bile yaptılar o mekanı da, içlerine sindiremediler  bir türlü, onlarca can’ın kül olduğu yeri müzeleştirmeyi. Gavur deyip burun bükülen Almanlar bile, Türklerin yakıldığı evi müzeleştirdi. Biz kendi can’larımıza yakıştıramadık o binaya müze adını vermeyi. Ozanlar, düşünürler, ekmek parası derdindeki çalışanlar can verdi orada.
Ölümlere sebebiyet verenleri, onlara göz yumanları, delilleri karartanları;  adına cinayet işledikleri Tanrı’ya havale ediyorum.
Canlarını yitirenleri rahmetle anıyorum, huzurla uyusunlar.

Haz 19, 2010    |       11 comments

Babam olmadan geçecek ilk babalar günü

17 haziran sabahın erken saatlerinde veda etti hayata babacığım. Son haftalarda durumu iyice ağırlaşmıştı. Kızkardeşim arayıp hıçkırıklarla haberi verdiğinde, ağlamak yerine derin bir huzur kapladı önce içimi, belki garip gelecek sizlere ama çilesi bitti diye düşündüm. Kardeşimi sakinleştirmeye çalışıp telefonu kapattıktan sonra, vedalaştım onunla kendi yöntemlerimle. Birlikte geçirdiğimiz en eğlenceli anıları çağırdım aklıma. Son günlerindeki çaresiz ve hasta görüntüsü yerine, en sağlıklı ve gülümseyen fotoğraflarını taradım hafızamda. Merdivenleri dörder dörder çıkan, muzip,  hayat dolu, delişmen, hiperaktif adamın toprak olacağı fikri garip geliyor hala. Babam

Vurulduğu anda kurşunun acısını hissedemeyenler gibiyim, acı tazeyken yazıyorum bu satırları. Arkasından ağlanması yerine en sevdiği fıkraların anlatılıp, etraftan geçen kızlara göz süzülüp çapkın tavırlarla sataşılmasını isterdi sanırm çılgın denizci.
Denizci olduğunu duyanlara garip gelecek bir şekilde sigara içmeyen, bir kadeh içince uyuklamaya başlayan, briç dışında kağıt oyunlarından pek hoşlanmayan, her oynadığında tavlayı koltuğunuzun altına dertop ediveren biriydi babam.
Yedi denizi dolaşmış, her limanda dostlar edinmiş, gezmeyi, müzik dinlemeyi, dans etmeyi, şakalar yapmayı, dostlarla yenen uzun yemekleri seven, Türkay Türkaydın, benim babam.

Yüksek Denizcilik Okulu mezunu, çakı gibi bir başmühendis, gezmediği deniz ve ülke kalmamış bir Atatürk genci. İki kız çocuktan sonra gelen oğlunun doğum haberini Kiel kanalında alıp “yetti bana denizler” deyip uzunca süre karada bizlerle vakit geçiren babam.

Bana boğazın soğuk sularında yüzmeyi öğreten; dansın hayatın en keyif veren şeylerinden biri olduğunu anlamamı sağlayan, küçük yaşlardan yabancı diyarları görmenin yeni insanlarla tanışmanın harika olduğunu öğreten bir dosttu babam.

Yarın onsuz geçecek ilk babalar günü olacak.
Aradığın huzura kavuş ve nur içinde yat babacığım.

Haz 2, 2010    |       7 comments

3 haziran Emir Cerman’ın doğum günü

“3 haziran 1984 sabaha karşı saat 5.15 garip bir gaz sancısı var, uyutmadı beni. Çıkıp turladım terasta, iyi gelir belki diye ama değişiklik yok sanki durup durup artıyor gibi. Ama… Olabilir mi acaba? Sakın doğum sancısı olmasın bu, iyi de dayanılmayacak bir ağrı değil ki. Filmlerde çığlık çığlığa bağırıyor kadınlar. ”
İşte 26 yıl önce bugün, gün ağarırken aklımdan geçenler bunlardı tam olarak. Ne kadar kitap okusanız, araştırma yapsanız da ancak yaşayarak deneyimleyeceğiniz bir durum hamilelik ve doğum. İlerleyen saatleri ve yaşadıklarımı, geçen yıl yazdığım yazıdan, şuraya tıklayarak okuyabilirsiniz.
Yine birbirimizden kilometrelerce uzakta geçecek bir doğum günü.
Tek tesellim, 5 yaşından beri kardeş gibi birlikte büyüdüğü can dostu Ahmet Özcan’ın, bir kurs nedeniyle Boston’da olması. Yıllar sonra çocukluk hayalleri gerçek oldu. Yurt dışında bir yerlerde, birlikte doğum günü kutlamayı ister dururlardı. Gerçi Emir’in, okulu erken bitirmek için aldığı ekstra krediler, yeni projesinin çalışmaları, Ahmet’in yoğun kurs programı derken hangi arada eğlenecekler bilemem ama, ikisine de iyi eğlenceler diliyorum.
Canım oğlum; iyi ki doğmuşsun. Teşekkür ederim beni hep mutlu eden ve gururlandıran bir evlat olduğun için. Doğum günün kutlu, yaşayacağın her gün bir diğerinden daha mutlu, bedenin ve ruhun her daim sağlıklı, paran da hep bereketli olsun.
Seni çok, ama çok seviyorum.
Sevgi ve ışıkla kal…

May 23, 2010    |       3 comments

Yaşadığınızı hissedin…


Uzun zamandır yazmak gelmiyordu içimden. Hastalar, hastaneler ve cenazeler üçgeninde yaşarken bazen sadece akışa bırakıyorum kendimi. O an nasıl davranmak kendimi iyi hissettiriyorsa onu yapmaya gayret ediyorum. Tabii sorumluluklarım el verdiğince. Biraz önce Friendfeed’de sevgili Alemşah Öztürk‘ün bir soru yazdığını gördüm.

“Size yaşadığınızı hissettiren şey ne?”

Bir an düşündüm gözlerimi kapatıp. Ne çok şey geçiverdi saniyeler içinde aklımdan. Evladım, güneş ve deniz, seyahat etmek… sanırım özlem nedeniyle düşünüvermiştim bunları. Sonra derin bir nefes aldım, hem de yeni öğrenmeye çalıştığım şekliyle diyaframdan uzun bir nefes. Sağduyumla bir kez daha düşündüm ve fark ettim ki bana yaşadığımı hissettiren şeyler işte tam da bu ikili,
“Nefes almak ve düşünebiliyor olmak”
Nefes almadan ne kadar dayanabilirsiniz, bir düşünün. Aynı cümlede kullandığım bu iki eylem olmadan hayatımız da olamaz. Nefes alın, fırsat buldukça derin derin içinize çekin havayı ve sonra yavaş yavaş verin dışarıya, yaşadığınızı hissedin. Bütün bu eylem sırasında aklınızdan geçenlerin, düşüncelerinizin ne kadar yoğun ve net olduğuna inanamayacaksınız.
Nefes alabilmek ve düşünebilmek…
Derin derin nefes alın ve düşünün, sonra da yaşadığınızın ayırdına varın, hazır zaman varken, anın tadını çıkarın, yaşayın.

Not.Yazıda kullandığım görsel, google aramasıyla bulduğum şu adresten alınmıştır.

Nis 28, 2010    |       5 comments

Kayıplarımızdan çıkaracağımız kazançlarımız… Yeniden

Bu sabah erken saatlerde, sevgili Burak Dönertaş’ın “Korkular kuşanırız…” başlıklı yazısını okudum. Dört yıla yakın süredir tanıyorum onu,  zor zamanlarda bir telefonla yardımıma koşan dostlarımdan biridir. Yine böyle zor zamanlardan birinde anlatmıştı bana yaşadıklarını ve kayıplarını.  Zordu kabullenmek, hem de her biri başlıbaşına çok zordu yaşadıklarının. O kayıplardan birine dayanarak yazmıştı bu sabah, ders alınası bir yazıydı. Blog yazısına yazdığım yorumda ” Yaşamadan öğrenilmeyen dersler bunlar ne yazık ki. Birileri yazsa da, anlatsa da, kendimiz yaşamadıkça unutuyoruz. Kaybetmeden, sahip olduklarımızın farkına varamıyoruz. Arada sırada dertleşerek paylaştıklarımızı, belki birilerine rehber olur diye yazmak, ruhumuza da iyi geliyor” demiştim. Sonra uzun süre önce yazdığım bir yazıyı hatırladım. Kendi kayıplarımdan çıkardığım dersleri anlatmaya çalıştığım bir yazıyı. “Kayıplarımızdan çıkaracağımız kazançlarımız “ başlıklı yazımı yeniden paylaşmak istedim. Belki birilerine rehber olur diyerek.

“Yarım saat önce Friendfeed’de bir başlık vardı sevgili Üstad Ferruh Mavituna eklemiş, altında da gençlerin yorumları var. Oradaki kısıtlı alana hissettiklerimi ve yaşadıklarımdan aldığım dersleri sığdırmam mümkün değildi. Palahniuk’ un “Invisible monsters” kitabından bir cümleyi alıntılamış Üstad Mavituna. Konu değil beni üzen, genç dinamik insanların, ne kadar maddi değerlere önem verdiğini ve kaybederse ilk aklına gelen şeyin “utanç” duygusu olduğunu görmekti.
Yaşadım ben bunları. İşimi kaybettim, çalışarak kazandığım paramı da, bana ait olmayan borçları ödemeye harcamak zorunda kaldım. Parasız kalınca kiramı ödeyemez duruma düştüm. Evden ayrılıp birilerinin yanında yaşamak zorunda kaldığım için bütün eşyalarımı  dağıttım. Hiç kolay değil hazmetmek.  Herşeyini kaybetmekten ne anladığınız çok önemli. Parasal gücünüzü, işinizi, bunlara bağlı olarak oturduğunuz evi, eşyalarınızı kaybediyorsunuz. İnanın bir şey olmuyor. Eğer aileniz, sizi seven dostlarınız varsa, çaresiz hissetmenize izin vermiyorlar. Önceleri çok ağırınıza gidiyor, uzun süre yalnız kalmak istiyorsunuz. Uzun uzun yürüyüşler yapıyorsunuz, kimseye göstermeden katılana kadar ağlamak için. Bazen boğulacak gibi oluyorsunuz, nefes almakta da . zorlanıyorsunuzAma hayat devam ediyor. Sağlıklıysanız her şeye yeniden başlayabileceğinizi biliyorsunuz. İşte o noktada soruyorsunuz kendinize “ben ne istiyorum aslında?”. Bunca yıl şan, şöhret, ünvan, para hepsine sahiptin, sana daha farklı ne hissettirecek bunlar. Ve sonra yeni bir “ben” keşfettim, her zamankinden daha güçlü daha hırslı, ama bu kez hayata dört elle sarılmaktı hırsımın nedeni. Başardım da, kolay olmadı çok uğraştım, üzüldüm, bunaldım, çok hasta hissettim kendimi, hatta depresyona da girdim. Sonra “dur” dedim ve kendime yeni bir hayat çizdim, daha çok mutlu olduğu şeyleri yapacak, daha basit yaşayacak, varsa yer, yoksa yemez biri olmaya karar verdim. Daha az eşyaya sahibim, dünya üzerinde daha az yer kaplıyorum ve  çevreye daha az zarar vermeye çabalıyorum. Küçük şeylerle mutlu olmayı çok iyi başarıyorum.  Akıllı ve başarılı bir evlada sahip olduğum için, beni seven ve düşünen dostlarım, sağlam duruşlu ve güçlü olmamı sağlayan bir ailem olduğu için her gün şükrediyorum. Her yeni gün benim için yeni bir macera, beni mutsuz eden ve üzen hiç bir olayın veya kişinin yakınında uzun süre geçirmiyorum. Kendime mutlaka kısa da olsa nefes alabileceğim zamanlar yaratıyorum. Korkmayın; kayıplar her zaman yıkım demek değildir. Bazen kendinizi bulmanıza yardımcı olur. Bir arkadaş demiş ki ”Kaybetmek için herşeye sahip olmak gerekmez mi ?” Hayır, gerekmez, sahip olduğun en önemli şeyleri; aklını, yüreğini ve umudunu kaybedersen kork, dünyevi şeyleri kaybedersen, gerçekten daha “hür ve güçlü” oluyorsun. Utanç duygusunu ise; dürüst davranmayanlara, hırsızlara ve döneklere bırakalım.
Hepinize daha huzurlu, daha sağlıklı, daha özgür bir yaşam diliyorum.”
Hayatlarınızı; tüketim ekonomisi çarklarına kapılarak değil, doya doya yaşamaya çalışın. Eninde sonunda hayatlarınız birkaç koliye sığıyor, bedeniniz de portakal sandığı gibi bir tabuta.
Hoşça kalın, sağlıkla kalın…

Nis 19, 2010    |       10 comments

Gurur veren bir evlada sahip olmak…

Uzun yıllar o hep Muge Cerman’ın oğluydu. Beni tanıyanlar ondan söz edecekleri zaman ismini anımsayamazlarsa Müge’nin oğlu derlerdi. Yıllar geçtikçe kişiliği gelişti, hem iyi bir evlat, hem de iyi bir müzisyen olarak hatırlanmaya başlandı. Artık ben Emir Cerman‘ın annesiyim. Gurur duyuyorum oğlumla, yeteneğini fark edip, kalbinin sesini dinleyip, dünyanın en prestijli okullarından birinde Berklee College of Music’te burslu okumaya hak kazandı. Ona güvenenlerin yüzü kara çıkmasın diye, gündüzünü gecesine katarak çalışıyor. Kendisine tanınan şansın bilincinde olduğu için; planlarında, projelerinde hep imkanı olmayan yetenekli gençlere kaynak yaratmaya çabalıyor. Geçen yıl Berklee yöneticilerini ikna ederek İstanbul’da da yetenekli öğrenciler seçmelerine getirdi ve tabii onlara kaynak sağlamak için yapılan konserde de sahne aldı ve çok emek verdi. Son üç aydır da dünya çapında bir etkinlik için hazırladığı projeye yoğunlaşmıştı. 18 nisan günü bu projenin ilk adımını gerçekleştirdi arkadaşlarıyla.

Rhythm of the Universe ; farklı ülkelerden gelen öğrencilerden oluşan, her öğrencinin, ülkesini tanıtacağı ve ülkesindeki yetenekli müzisyenlere kaynak sağlayacağı bir projenin adı.
80 ülkeden genç ve yetenekli müzisyen dün Boston’da bir salonda toplandı. Her biri konusunda en iyi olan bu gençler; neşe ve coşku içerisinde projenin ilk adımı olan, Emir’in bestesine söz yazma aşamasını tamamladılar.

80 ülkeden öğrenciyle tek tek ilgilenip projeyi anlatan ve katılımlarını sağlayan oğlumu tebrik ediyor ve hepsine bundan sonrasında başarılar diliyorum. Yolları uzun ve zorlu, ama onlar kararlı, bu işi başaracaklar.
Henüz projenin detaylarını tam olarak paylaşmıyorlar, ama fikir edinebilmeniz için aşağıya bir link ekledim.
Yolun ve bahtın açık olsun oğlum, seninle gurur duyuyorum.

Rhythm of the Universe

Nis 18, 2010    |      0 comments

Karacaoğlan der ki…

karacaoglan-kimdir-hayati-ve-siirleri-gelgez-1

Sabahları uyanınca günlük işlere başlamadan Saatli Maarif Takvimine bakarım. Çocukluktan kalma bir alışkanlık. O gün neler olmuş? Hava durumu hakkında bir not var mı? Ders alınabilecek bir deyiş var mı?
Bu sabah da aynı şeyi yaptım, gördüm ki en sevdiğim halk ozanlarımızdan Karacaoğlan’ı anma günüymüş bugün. Hem dizelerinin bir kısmını yeniden okumak, hem de hakkında detaylı bilgiye ulaşmak için azıcık dolaştım internet sayfalarında.
Çeşitli rivayetler var hakkında; 17. yüzyılda Karacaoğlan’ın Güney Anadolu’da Toroslar yöresinde yaşadığından tutun da, Belgratlı olduğuna kadar. Şiirlerine bakılırsa en akla yakını tabii Toroslar.

“Vatanımız Adana, Maraş,
Çukurova ilimiz var.”

Ortaokulda bir öğretmenim sayesinde çok sayıda şiirini okuma şansı bulduğum, ama çoğumuzun

“İncecikten bir kar yağar,
Tozar Elif, Elif deyi…
Deli gönül abdal olmuş,
Gezer Elif, Elif deyi…”

dizeleriyle tanıdığı bu usta halk şairini analım.
70 lerde Ersen ve Dadaşlar ın severek dinlenen

“Karac’oğlan der ki kondum göçülmez
Acıdır ecel şerbeti içilmez
Üç derdim var birbirinden seçilmez
Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm”

sözleriyle hatırlayacağınız parçası da, çok kişinin Karacaoğlan şiirleri peşine düşmesini sağlamıştır.

Yaşadığı topraklara hayran, dürüstlüğe tutkun, haksızlığa katlanamayan ünlü ozanın en sevdiğim ve her devir için güncel olan dizlerinden birini daha sizlerle paylaşmak istedim.

“Bu dünyada adam oğluyum dersin,
Helâli, haramı durmayıp yersin,
Yeme el malını er geç verirsin,
iğneden ipliğe sorulur bir gün.

Gökte yıldızların önü terazi,
Ülker ile aşar gider birazı,
Yarın mahşerde de sorarlar bizi,
Hak mizan terazi kurulur bir gün.”

Alıntılar yaptığım ve bilgileri aldığım linkleri de listeliyorum, antolojisine göz atmak isteyebilirsiniz. Yaşadığımız dönemde bile etkisini kaybetmeyen dizeler bunlar.

http://www.siraze.net/antoloji/karacaoglan/index.htm
http://siir.gen.tr/siir/k/karacaoglan/karacaoglan.htm
http://www.turkuler.com/ozan/karaca.asp

 

Görsel kaynağı: https://www.gelgez.net/wp-content/uploads/2017/01/karacaoglan-kimdir-hayati-ve-siirleri-gelgez-1.jpg

Nis 16, 2010    |       12 comments

Bu kadar sevgisizlik ve nefret insanı hasta eder

Kendi sevgisizliklerini, mutsuzluklarını, yoksunluklarını başkalarını üzmekle gidermeye çalışanlar beni hep şaşırtmıştır. Yaşadıkları hangi ağır travma bu denli kötü düşüncelerle yoğrulmalarına neden olmuştur acaba diye düşünürüm. Sevgi dolu kocaman bir ailede yetiştiğim için hep şükrederim. Misafirimiz hiç eksik olmazdı. Bayram yemeklerimiz, yılbaşı ve doğum günlerimiz hep coşku ile kutlanırdı. Akrabalar, yakın aile dostlarının olmadığı yemek masaları hüzün verirdi sanki. Bunca yoğun duygularla yetiştiğinizde; hayata bakışınız da farklı şekillenmiyor. İnsanları mutlu etmeyi, güzel duygular hissetmelerini, sevinçleri ve kederleri paylaşmayı öğrenmişseniz, bu sizin yaşama biçiminiz oluyor.
Güne neşeli başlamanın, ilerleyen saatlerde yaşayacağımız zorlukları az da olsa hafiflettiğine inanıyorum.  Okul yıllarından kalma bir alışkanlıkla, akşam kaçta yatarsam yatayım sabah en geç altıda uyanmış olurum. İki yıl önce friendfeed sosyal ağını kullanmaya başladığımda, sadece yabancı ülke kullanıcılarının birbirine günaydın deyip, iyi günler dilediğini fark ettim. Her sabah uyanır uyanmaz önce kendime, sonra da belki birilerine moral olur diye günaydın mesajları yazmaya başladım. Bir süre sonra, pek çok arkadaşımın mesaj altında toplanıp günü selamladığı bir eğlenceye dönüştürdük bu işi. Bu mesajlarım yüzünden nelerle suçlanmadım ki. Şizofren yaşlı kadın, ilgi manyağı, yalaka, çıkarcı ve daha neler neler. Hani eski bir deyiş vardır “kişiyi nasıl bilirsin” diye sormuşlar dervişe, cevap “kendim gibi” olmuş. Sanırım burada da durum böyleydi, insanlar karşılıksız sevgi ve dostluktan öyle yoksun kalmışlar ki, bir selamın ardında bile çıkar arıyorlardı.  Benzer durum,  doğum günü mesajları ile de devam etti. Doğum günleri benim için çok önemlidir, çünkü annem, anneannem ve teyzelerim bana ve kardeşlerime çok güzel kutlamalar yaptılar çocukken. Hemen hemen bütün dostlarımın doğum günleri kayıtlıdır, gücüm yettiğince onları mutlu edecek armağanlar hazırlamaya çalışırım. İş yerlerimde de çok önem verirdim ve mutlaka her doğum günü olan için bir kutlama yapılmasını organize ederdim. Sevgili Mehmet Cihangir‘in, friendfeedde bana doğum günümde bir kutlama yorumu açmasıyla o kadar mutlu olmuştum ki, ben de doğum gününü bulabildiklerime sanal kutlamalar yapmaya başladım. Onları tanıtan bir iki cümle ve varsa blog adreslerini yazıp, özenle fotoğraf da ekliyordum. Bir süre sonra takma isimli nefret timleri yine ortaya çıktı, bu kez de kutlama mesajlarına takmışlardı. Alay ve hakaret içeren başlıklar açarak beni üzmeye çalışıyorlardı. Bir başka türü de yorum yazdığım yerlerde bana hakaret ederek kendini tatmin ediyordu. Üzülmemek mümkün değil, ama onlar için daha çok üzülmem gerektiğine karar verdim. Bu kadar sevgisizlik ve nefret insanı hasta eder, yazık.
Yaşamam gereken zorluklara, halletmem gereken sorunlara, benden ilgi bekleyen aile büyüklerime ve dünyanın diğer ucunda okuyan oğluma harcayacağım enerjiyi  boşa tüketmemem gerek.
53 yıldan fazla süredir, ailemden gördüğüm gibi sevgi ve dostluk vererek yaşadım, bundan sonra da öyle yaşamaya devam edeceğim.
Hayatın bana ne sürpriz hazırladığı meçhul, üzüntüyle vakit kaybetmeye değmez.
Sevgi ve ışıkla kalın…

Nis 3, 2010    |       9 comments

Siyamlı prensesim artık yok

Güzel gözlü siyamlı prenses kızım artık yok.    

Bir süre önce başlamıştı durumu ağırlaşmaya, önceki akşamüstü, minicik kalan bedenini sarıp veterinere giderken, hem gözyaşlarına boğuldum hem de evimize ilk geldiği günü hatırladım. Elim kadardı, kocaman masmavi gözleri vardı. Koyu kahve olan kulaklarının ve kuyruğunun ucu ile patileri dışında, bütün bedeni, sütü fazla gelmiş bir fincan sütlü kahve gibiydi. Önceleri  mama beğenmeyen küçük hanım, kuru mamaya alışınca başka şey yemez olmuştu. Lazer kaleminin ışığını kovalamayı, kendini taratmayı, kalorifer peteği üzerinde uyumayı, güneş geldiği saatlerde cam içinde uzanmayı severek geçivermiş tam 15 yıl.
Kucağımda uyuyuşu, tüyleri taranırken çıkardığı ses, sinirlenince çıkardığı yoğun siyam sesi artık yok. Ona ait eşyaları toplarken içim acıdı, sokaktaki kedilere yanaşamadım bu sabah. Artık acı çekmiyor tek tesellim bu, zor olacak ama alışacağım buna da.
Huzurla uyu siyamlı kızım.

Sayfalar:‹1...202122232425262728›