Olmadı, yazamadım, yüreğimden geçenleri bir türlü kelimelere dökemedim, neler hissettiğimi anlatmak istiyorum ama hala tam anlatamıyorum.
4 Eylül 2011 sabaha karşı yine erkenden uyandım, elektriklerin kesik olduğunu fark ettim. Bir gece önce oldukça keyifsiz ve bilinci kapalıya yakın olan anneme bakmak için odasına gittim. Yüzünde garip bir ifade vardı, gözleri kapalıydı ama uyur gibi değildi sanki. Mantığım algıladı ama hislerim kabullenmedi, hemen nabız bulmaya çalıştım, bedeni soğuktu, terlemiştir belki ondandır diye düşünmeye çalıştım. Sonra hemen teyzemi uyandırıp 112 den ambulans çağırdım. İkimiz de aslında ne olduğunun farkındaydık ama birbirimizi doğrulamazsak gerçek olmayacaktı sanki.
Annem ve Babam 1978 Philips kokteyl parti
Uzun yıllardır bu duruma hazırlıklı olduğumu düşünüyordum, mantığım
devreye girmişti ve mekanik olarak yapmam gerekenleri yapıyordum ama ruhumda fırtınalar kopuyordu. 112 doktoruna “ne olur tekrar bakın, ben baktığımda az da olsa nefes alıyordu” diyen ses benimki miydi? Size de olur mu kendi sesinizi duyup yadırgar mısınız? Öyle bir andı işte.
Evren yine garip bir şaka yapmış, tam da doğduğum günün sabahında, beni doğuran annemi geri almıştı. Daha önce yazmıştım, uzun süredir Alzheimer denen menhus illetle yaşıyordu annem. Otoriter, şöyle bir bakışla yanlış yaptığınızda sizi kendine getiren o güçlü kadın gitmiş, onun yerine çevresiyle olan ilişkisi minimuma inmiş bir yabancı gelmişti. Beni; olduğum kişi olabilmem için sabırla eğiten, hayattaki duruşumu, toplum içindeki davranışlarımı şekillendiren, rehberim, ilk öğretmenim oydu. Kendime güvenmeyi, kendime saygı duymayı, değer yargılarımı geliştirmeyi ondan öğrendim. Yıllar içinde aldığım eğitimlerle pekişen kimliğimi temelde hep ona borçluyum.Hiç çocuk sevmediği halde; 3 çocuğunu da iyi insanlar olmaları için eğiten, kişiliklerini geliştirmeleri için destek olan, denizci olan kocasının evden uzakta olduğu yıllar boyunca otorite olan, bizleri vıcık vıcık kucaklamasa da, sevgisini gözlerinden okuyabildiğimiz, kelimenin tam anlamıyla yemeyip yediren giymeyip giydiren bir anneydi o. Kızkardeşim ve ben zaman zaman onun yönlendirmelerine vızıldandığımızda “anne olunca beni daha iyi anlayacaksınız” derdi hep. Öyle de oldu, neler demek istediğini, nasıl bizleri hayata hazırladığını anne olunca çok daha iyi anladım.
Daha fazla yazamıyorum, ışıklar içinde yat anacığım, yaşarken bulamadığın huzuru orada bulduğunu umuyorum.
Başın sağ olsun Müge abla. Gerçeklere ne kadar kendimizi hazırlasak da başa geldiğinde durum çok farklı. Acını derinden paylaşıyorum . sabır diliyorum sana
Canım TTcim, anneciğin ışıklar ve huzur içinde uyusun. Hani bazen çok şey söylemek istersin de, söyleyemezsin ya… İşte öyle durumlar bunlar. Sen güçlü bir kadınsın, hep öyle kal. Ve ne zaman ihtiyacın olursa, hemen yanındayız bilirsin 🙂 Seni seviyorum, çok hem de!
off be kadın.. ne diyeyim,
nurlarda yatsın.. son satırın var ya.. yüreğime çokk dokundu.
ne diyeyim cancağızım, hayat böyle bir şey işte.
huzuru elbet bir yerlerde bulacağımız inancıyla..hepimizin yolu açık olsun..
ve kucak dolusu sevgilerimle
Nur içinde yatsın. Başınız sağolsun…
Ablacım, bu güne kadar haberim olmadığına çok üzüldüm.
Başın sağolsun, anneciğin huzurla yatsın.
Seni bize kazandıran bu kadını saygıyla anıyorum.
Başınız sağolsun Müge Hanım,
Allah annenize rahmet sizlere de sabırlar versin….. yüreğinizdeki sızıya merhem olacak zamanın , size geride kalan sevdiklerinizle yaşayacağınız mutlulukları da beraberinde getirmesini dilerim…
Sevgiler,
Müge
Canım Müge ablam,
Güzel annenin mekanı cennet olsun inşallah,
O bu dünyaya senin gibi bir armağan bıraktı,
Annen için dua edeceğim, sana ve diğer yakınlarınıza da sabırlar diliyorum,
Her zaman yanındayım, Seni Çok Seviyorum!
Çok üzüldüm.
Başınız sağolsun.
Allah size uzun ömür versin.
Başka acı göstermesin.
İzmir’e bekliyorum.
Görüşebilmek dileğiyle,
bazen birseyler söylenemez ama aslinda evren kadar söz söylenmis olur…bu da öyle bir sey. isiklar icinde uyusun.
Müge’ciğim,
Tesellisi olmayan ana kaybını ben 18 yıl önce yaşadım. Bunca yıl geçti, hala özlüyorum çok. Onun için ancak acını anlayabilir, paylaşabilirim kardeşim. Hayat insanlara ne oyunlar oynuyor değil mi ? Ne güzel ifade etmişsin.
Allah anacığını huzurlarda yatırsın, mekanı cennet olsun. Sana, kardeşlerine de sabırlar dilerim. Allah acısını unutturacak başka acılar vermesin. Sağlık ve iyiliklerde olun. Sevgiyle kucaklarım.
Deniz
:(((
sabırlar diliyorum..
ışığı hiç sönesin sevgili Müge..
Rahmetler yağsın…….
Üzüntünüzü paylaşıyorum, başınız sağolsun. Gidenin ardından yazılan her yazı, okuması güç, ama okunmadan geçilemeyecek kadar da önemlidir üzüleceğimizi bildiğimiz halde. Annenizin, güzel evlatlar yetiştirmenin gururu ile gittiği yerde mutlu olduğunu düsünün lütfen. Allah başka acı göstermesin.
Allah rahmet eylesin… Allah geride kalan sevdiklerinize sağlık versin..
Anne acısı bambaşkadır mutlaka 🙁
Sabır diliyorum
sevgi ve saygılarımla…..
Müge Hn merhaba,
Bilmiyodum gerçekten başınız sağolsun.sabır sabır başka hayat daha acı hiçbirşey öğretmiyor…kalbim hep sizinle…sevgiler…
Müge,
Acı aberi şimdi yazında okudum, başı sağolsun. Anne acısı yıllar geçtikçe artan acıdır…
Mekanı cennt olsun
Başınız sağolsun. Allah sabırlar versin.
Saygılar
Yeni haberim oldu daha,başınız sağolsun Müge Hn.Nurlar içinde yatsın inşallah.
Öncelikle başınız sağolsun.yaklaşık 2 yıldır alzheimer hastası olan babama bakmaktayım.uzun süredir bu illet yüzünden ben baba,babam çocuk rolünde ve o kötü gün gittikçe yaklaşmakta(hastalığın 2.aşamanın sonunda)